In de afgelopen jaren heb ik heel wat coachingssessies ondergaan omdat ik stappen wilde zetten met mijn bedrijf. En wat kreeg ik daar vaak spiegels voorgeschoteld. Dat was soms zo confronterend! Iets dat steeds weer terugkwam was mijn zogenaamde perfectionisme. En ik noem het zogenaamd omdat ik best graag dingen goed wil doen, maar als ik écht eerlijk ben naar mezelf (hallo zelfkennis), dan was het meer dat ik het gewoon te spannend vond om naar buiten te treden. En daardoor bleef ik van ellende maar achter de schermen aanrommelen totdat het écht goed genoeg was. Maar dat was het natuurlijk nooit! Perfectionisme verkleed als het ultieme uitstelgedrag, gevoed door angst en onzekerheid en daarmee het beste recept om geen steek verder te komen..
Iets neerzetten en daarmee naar buiten treden is ook bere-spannend. Want iedereen heeft er een mening en een oordeel over. Ook de mensen die dichtbij je staan. En daarnaast: kun je het allemaal wel waarmaken? Maar is dat reden genoeg om je te laten weerhouden door iets wat je stiekem eigenlijk heel graag wilt? Nee toch?
Comfortzone
Inmiddels weet ik dat als ik te lang in iets blijf hangen dat ik opnieuw in zo’n situatie zit en dat het tijd wordt om uit mijn eigen comfortzone te stappen. En ik geef toe, soms duurt het even om de stap daadwerkelijk te (durven) zetten, maar uiteindelijk doe ik het wel. Want ik weet zeker dat mijn droom anders blijft bij een voornemen dat volgend jaar opnieuw op mijn things-to-do lijst staat. En het jaar daarop. En het jaar daarop. En een ding ik zeker. Daar ga ik over tien jaar heel veel spijt van krijgen.
Brené Brown en Oprah Winfrey hebben er mooi filmpje over. Een aanrader!
Is dit herkenbaar voor jou?
